Ofiary Trójkąta Bermudzkiego

Trójkąt Bermudzki to jedna z najstarszych, najbardziej tajemniczych i najdramatyczniejszych zagadek świata.

Trójkąt Bermudzki  Fot/YouTube

Obszar Trójkąta Bermudzkiego nie jest jednoznacznie określony, ponieważ wielu badaczy tajemnicy rozciąga jego teren aż po wybrzeże Irlandii, przypisując pewne anomalia i tragiczne wydarzenia z tamtego rejonu do zagadki Trójkąta Bermudzkiego. Najczęściej jednak i jak wielu uważa najwłaściwszym obszarem dla określania Trójkąta Bermudzkiego, jest teren pomiędzy Miami, Puerto Rico i Bermudami.

Pierwsze wzmianki o tajemniczych wydarzeniach w rejonie Trójkąta Bermudzkiego pochodzą z czasów, gdy europejskie okręty po raz pierwszy zawędrowały w nieznane rejony Oceanu Atlantyckiego na zachód od Europy, czyli wyprawy Krzysztofa Kolumba w roku 1492. Z dziennika pokładowego Krzysztofa Kolumba dowiadujemy się, że w nocy 11 października 1492 r. zaobserwowano dziwne światła przemieszczające się z nieregularną prędkością nad horyzontem, jakby tańczące z dużym blaskiem płomienie świecy, wykluczając naturalne pochodzenie z nieodkrytego jeszcze lądu. Pamiętajmy, że to wiek XV, a odkrywcom ciężko było ubrać we właściwe słowa zjawisko, które nawet dzisiaj jest dla nas tajemnicą.

Faktem jest, że oceany nawet dzisiaj w XXI wieku, są miejscem budzącym respekt i tak naprawdę bardzo niewiele wiemy o wszystkich zagrożeniach płynących z bezmiaru wód. Są głębiny, do których człowiek nigdy nie dotarł, co sprawia, że mówiąc o morskich obszarach naszego globu, bardzo często mówimy o niezbadanych niebezpieczeństwach. Zatonięcia, awarie statków lub samolotów zdarzają się bardzo często na całym wodnym świecie niezależnie, czy to będzie ocean czy jakiekolwiek morze. Trójkąt Bermudzki jednak jest o tyle wyjątkowy, że w jego obszarze do takich wypadków dochodzi częściej niż gdziekolwiek indziej, oraz to, że w tym rejonie okręty, samoloty i ludzie giną bez wieści. Wyjątkowość Trójkąta Bermudzkiego polega także na występowaniu tam zjawisk często przeczących nauce, co znacznie utrudnia wyjaśnienie fenomenów tam występujących.

Liczne hipotezy wyjaśniające zagadkę mogą być niekiedy odpowiedzią na pewne zdarzenia, ale tylko na poszczególne przypadki, a nie ogół zjawiska. Tak zwane Fale Wyjątkowe (nagle powstająca, pojedyncza i gwałtowna, wysoka fala dochodząca do 30 metrów wysokości), może stanowić wyjaśnienie zatonięć okrętów, ale tego zjawiska w żaden sposób nie można powiązać z zaginionymi bez wieści samolotami. Analogicznie próba wyjaśnienia zaginięć samolotów na skutek zjawiska Elektronicznej Mgły, może być odpowiedzią na złe funkcjonowanie urządzeń elektronicznych w samolotach, ale nie można wiązać tego zjawiska z zaginionymi jednostkami pływającymi. Wachlarz zjawisk anomalnych na terenie Trójkąta bermudzkiego jest przeogromny, co sprawia, że można łatwo obalić twierdzenie, iż za wszystko odpowiada zmienna i nieprzewidywalna pogoda. Niech nas nie zwiedzie zatem powstała hipoteza wyjaśniająca za jednym zamachem wszystkie zjawiska, gdyż do tej pory każdą próbę rozwiązania zagadki tajemniczych zniknięć, bardzo szybko obalano. A liczba zanotowanych mrocznych incydentów w regionie Trójkąta Bermudzkiego jest przeogromna i poniżej postaram się przedstawić w skrócie te wydarzenia, które są szerzej opisane w literaturze fachowej, jako oficjalnie uznane za ofiary tajemnicy Trójkąta Bermudzkiego.

Niewyjaśnione incydenty morskie w strefie Trójkąta Bermudzkiego

• Rok 1492. W nocy 11 października 1492 r., Krzysztof Kolumb i załoga Santa Maria zgłosili obserwację dziwnie tańczącego, nieregularnie przemieszczającego się światła, na kilka dni przed lądowaniem w Guanahani. Incydent, do którego nawiązałem wyżej, i o którym można przeczytać we fragmentach z dziennika Krzysztofa Kolumba.

• Rok 1502. W czerwcu 1502 r., 27 karawel gubernatora Ovando zaginęły bez wieści w rejonie Sando Domingo. Istnieją dokumenty stwierdzające, że panował wówczas silny sztorm. Jednak mało przekonuje zła pogoda, która miała być odpowiedzialna za aż tak duże straty doświadczonych marynarzy.

• Rok 1800. USS Pickering, 20 sierpnia 1800 r., wypłynął z Gwadelupy z 90 osobami na pokładzie. Nigdy nie dotarł do miejsca swej podróży i nigdy więcej o nim nie słyszano, jak i o losie wszystkich ludzi będących wówczas na pokładzie.

• Rok 1800. Około 20 września 1800 r., zaginął bez wieści USS Insurgent. Okrętu i załogi nigdy nie odnaleziono, a zagadka wciąż jest niewyjaśniona.

• Rok 1812. 31 grudnia 1812 r., szkuner Patriot wypłynął z Georgetown w Południowej Karolinie. Patriot wraz ze wszystkimi osobami znajdującymi się wówczas na pokładzie, zaginął bez wieści.

• Rok 1814. W pobliżu Karaibów bez wieści zaginał USS Wasp wraz ze wszystkimi pasażerami i członkami załogi – 140 osób.

• Rok 1824: Dwumasztowy szkuner USS Wild Cat, kursujący z Kuby, zaginął bez wieści wraz z 31 osobami na pokładzie.

• Rok 1840. W sierpniu 1840 r. odnaleziono zaginiony francuski żaglowiec Rosalie. Na pokładzie nie było nikogo, a żaglowiec nie wykazywał żadnych cech uszkodzenia. Ładunek, pomimo że bardzo wartościowy był nietknięty na swoim miejscu. Wszystkie papiery kapitana były zabezpieczone. Kabiny oficerów i pasażerów były elegancko urządzone, a wszystko wskazywało, że całkiem niedawno je opuszczono. Na pokładzie znaleziono żywego kota i kilka wygłodniałych kanarków. Nie odnaleziono jedynie ani jednego człowieka.

• Rok 1843. W okolicach St. Augustin bez wieści zaginął USS Grampus. Na pokładzie było 48 osób.

• Rok 1854. W kwietniu 1854 r. zaginął bez wieści statek Bella.

• Rok 1855. James B. Chester został odnaleziony na południowy-wschód od Azorów. Na pokładzie nie było śladu uszkodzeń i nie było śladu żadnego członka załogi.

• Rok 1866. Zaginięcie szwedzkiego barku Lotta.

• Rok 1868. Hiszpański frachtowiec Viego zaginął bez śladu na wodach Oceanu Atlantyckiego.

• Rok 1869. USS Atlanta zaginął bez wieści wraz z całą załogą w grudniu 1869 r.

• Rok 1872. W grudniu 1872 r. odnaleziono na oceanie opuszczony przez załogę Mary Celeste. Losy statku i załogi to jedna z najgłośniejszych nierozwiązanych tragedii morskich. Załoga statku Dei Gratia, która zauważyła dryfujący statek widmo z częściowo uszkodzonymi żaglami, stwierdziła, iż wszystko znajduje się w niemal idealnym porządku, nie brakowało żadnej szalupy ratunkowej, brak śladów uszkodzeń na pokładzie wykluczało panicznie szybkie opuszczenie statku, wszystko wyglądało, jakby życie codzienne trwało nadal – brakowało jedynie załogi.

• Rok 1880. Szkolny statek HMS Atlanta, który płynął z Bermudy do Wielkiej Brytanii zaginał bez wieści wraz ze wszystkimi uczestnikami rejsu – 290 osób.

• Rok 1881. Żaglowiec Ellen Austin odnalazł opuszczony dryfujący statek bez śladów uszkodzeń. Na pokładzie nie było tylko załogi. W tym miejscu mamy dwie różne relacje, gdzie w jednej bardziej udokumentowanej, część załogi Ellen Austin przejęła statek-widmo, ale wkrótce przez nagłą zmianę pogody odnaleziony okręt znikł ponownie wraz z nową załogą. Ta wersja została przyjęta za bardziej wiarygodną, gdyż nie notowano ofiar na Ellen Austin, ale notowano zmienną liczbę załogi żaglowca. Incydent do dziś usiany jest w wiele znaków zapytania, co sugerować może, iż tę sprawę próbowano zatuszować. Faktem niezaprzeczalnym tylko jest, że odnaleziono nieuszkodzony statek widmo bez śladów człowieka na pokładzie.

• Rok 1884. Włoski szkuner Miramon (Miramonde), płynący do Nowego Orleanu zaginął bez wieści.

• Rok 1902. Historia niemieckiego statku Freya jest dość niepewna, gdyż w różnych mediach można znaleźć dość sprzeczne informacje. Faktem jednak jest, że Freya ma głęboki związek z tajemnicą Trójkąta Bermudzkiego.

• Rok 1909. Bez wieści przepadł szkuner George Taulane jr. Na pokładzie było 7 członków załogi.

• Rok 1909. W pobliżu Florydy bez wieści zaginął szkuner Aubum wraz z siedmioosobową załogą.

• Rok 1910. Bez wieści zaginął parowiec USS Nina. Ostatnio widziany był na południe od Savannah.

• Rok 1910. Parowiec Charles W. Parker wraz z 17 członkami załogi zaginął bez wieści w okolicach wybrzeża Jersey.

• Rok 1918. 4 marca 1918 r., USS Cyclops wypłynął z Barbados do Baltimore w stanie Maryland. Na pokładzie było wówczas 306 osób. Do Baltimore nigdy nie dotarł, a zakrojona na szeroką skalę akcja poszukiwawcza nie przyniosła rezultatów. 1 czerwca 1918 r. zastępca sekretarza Marynarki Wojennej Franklin D. Roosevelt ogłosił, że Cyclops uznaje się oficjalnie za utracony, a cała załoga nie żyje.

• Rok 1921. 31 stycznia 1921 r. odnaleziono na mieliźnie niedaleko Cape Hatteras w Północnej Karolinie, szkuner Carroll A. Deering. Na pokładzie nie było nikogo i nigdy nie odnaleziono żadnego z członków załogi. Na podstawie historii Carroll A. Deering powstało wiele mitów żywych do dzisiejszego dnia, a statek zyskał rozgłos jako jedna z najtragiczniejszych ofiar Trójkąta Bermudzkiego. Co się stało z załogą? Nie wyjaśniono do dziś.

• Rok 1922. Na wschód od Charleston bez wieści zaginął szkuner Sedgwick. Na pokładzie było wówczas 6. członków załogi, którzy przepadli wraz ze statkiem.

• Rok 1925. 29 listopada 1925 r. parowiec trampowy SS Cotopaxi wyruszył z Charleston w Południowej Karolinie. 1 grudnia Cotopaxi wysłał sygnał z wezwaniem o pomoc, informując, że statek wpadł w nagłą tropikalną burzę, dzięki której zaczął nabierać wody, co według kapitana wzbudziło zagrożenie zatonięcia. 31 grudnia oficjalnie uznano, że statek zatonął, a z załogi nikt nie przeżył. Sprawa SS Cotopaxi jest o tyle ciekawa, że pewne media w 2015 r. podały, że w pobliżu Kuby odnaleziono dryfujący statek widmo, który miał być tym samym, który zaginął w 1925 r. Oficjalnie informacja ta nie została potwierdzona.

• Rok 1926. Na południe od Port Newark zaginął frachtowiec Suduffco. Ani statku, ani 29. osób będących wówczas na pokładzie, nigdy nie odnaleziono.

• Rok 1938. Na południowy zachód od Azorów zaginął frachtowiec Anglo Australian. Wraz z frachtowcem bez wieści przepadło 39 osób.

• Rok 1940. 200 mil na południe od Mobile w Alabama, odnaleziono szkuner Gloria Colite. Statek nie miał uszkodzeń i nie miał żadnego śladu napaść. Wszystko było na swoim miejscu. Nie odnaleziono jedynie żadnego członka załogi.

• Rok 1941. USS Proteus (AC-9), zaginął na wzburzonym morzu wraz z 58 osobami na pokładzie. Nigdy nie został odnaleziony, jak również nigdy nie odnaleziono żadnego członka załogi.

• Rok 1943. Martin Mariner ostatnio widziany był 150 mil na południe od Norfolk. Do dziś ani statku, ani 19 osób załogi – nikt nie widział.

• Rok 1948. Liberty-statek Sam Key ostatnio widziany był na północny zachód od Azorów. Statek wraz z 43 osobami na pokładzie przepadł bez wieści.

• Rok 1963. SS Marine Sulphur Queen wraz z 39 członkami załogi opuścił Florydę 4 lutego 1963 r. Tego dnia wysłano standardowy komunikat ze statku, informując o swojej pozycji. Nie zgłoszono żadnych problemów. Pomimo tego był to ostatni komunikat, po którym SS Marine Sulphur Queen zaginął. Po 19 dniach poszukiwań uznano statek za zatopiony a marynarzy za zaginionych. Wraku nie udało się odnaleźć, pomimo że odnaleziono pewne mniejsze fragmenty zaginionego obiektu. Sprawa do dzisiaj budzi wiele kontrowersji.

• Rok 2015. Pod koniec lipca 2015 roku dwóch 14-letnich chłopców, Austin Stephanos i Perry Cohen udali się na wyprawę wędkarską na swoim 19-metrowym statku. Pomimo poszukiwań wybrzeża Florydy przez US Coast Guard, nie odnaleziono śladu chłopców. Rok później w 2016 roku, odnaleziono statek młodych chłopców u wybrzeży Bermudów. Chłopców nie odnaleziono do dnia dzisiejszego.

• Rok 2015. SS El Faro zatonął u wybrzeży Bahamów 1 października 2015 r. Faktem jest, że kapitan statku meldował o nagłej burzy, która zalewała statek. Ostatni meldunek kapitana brzmiał, iż załoga opanowała sytuację, a statek jest bezpieczny. Wkrótce potem El Faro zaprzestał wszelkiej komunikacji z lądem i został uznany za zaginiony.

Niewyjaśnione incydenty lotnicze nad strefą Trójkąta Bermudzkiego

• Rok 1945. 10 lipca 1945 r., Thomas Arthur Garner, wraz z jedenastoma innymi członkami załogi, zaginął na morzu w patrolu US Navy PBM3S nad Trójkątem Bermudzkim. O godzinie 1:16 wysłano komunikat o swej pozycji, po czym zniknęli z radarów. Dziesięciodniowe poszukiwania nie przyniosły rezultatów. Do dzisiaj nie natrafiono na żaden ślad załogi i sprzętu.

Lot 19

• Rok 1945. Najsłynniejsze zniknięcie w strefie powietrznej nad Trójkątem Bermudzkim, miało miejsce 5 grudnia 1945 r. Flight 19 (Lot 19) lub często nazywane incydentem 19. eskadry. Treningowy lot pięciu Grumman TBM Avenger z 14-osobową załogą zaginał bez wieści tuż po tym, jak piloci zaczęli zgłaszać wariujące przyrządy nawigacyjne. Awaria elektroniki w jednym samolocie zawsze jest możliwa, ale nawigacja zwariowała nagle we wszystkich maszynach. Piloci zgłaszali sprzeczne dane i nagle zniknęli z radarów. Nigdy nie odnaleziono samolotów, pomimo że istnieją raporty o tym, że próbowano sztucznie wyjaśnić tajemnicę.

• Rok 1945. W misję poszukiwawczą wyżej wymienionej 19. eskadry, wysłano Martin PBM Mariner z 13 osobową załogą. Nigdy nie powrócił ze swej ratunkowej misji i wszelki ślad po nim zaginął.

• Rok 1947. Douglas C-54, zaginął podczas burzy u wybrzeży Florydy.

• Rok 1948. 30 stycznia 1948 r., Avro Tudor G-AHNP zaginął z sześcioma członkami załogi i 25 pasażerami na trasie z Santa Maria.

• Rok 1948. 28 grudnia 1948 r., Douglas DC-3 NC16002 zaginął z trzema członkami załogi i 36 pasażerami, w drodze z Portoryko do Miami na Florydzie.

• Rok 1949. 17 stycznia 1949 r., Avro Tudor G-AGRE zaginął z siedmioma członkami załogi i 13 pasażerami na trasie z Kindley Pole.

• Rok 1962. 8 stycznia 1962 r., USAF KB-50 zaginął nad Atlantykiem między Wschodnim Wybrzeżem USA a Azorami.

• Rok 1965. 9 czerwca 1965 r., USAF C-119 zaginął między Florydą a Wyspą Grand Turk.

• Rok 1965. 6 grudnia 1965 r., prywatny ERCoupe F01 zaginął z pilotem i jednym pasażerem, w drodze nad Atlantykiem.

• Rok 2005. 20 czerwca 2005 r., Piper-PA-23 zniknął przy Fort Pierce na Florydzie. Na pokładzie były trzy osoby.

• Rok 2007. 10 kwietnia 2007 r., Piper PA-46-310P zniknął w pobliżu Berry Island po wlocie w burzę z piorunami i utracie wysokości. Do czasu zniknięcia pilot zgłaszał nienaturalnie działający sprzęt elektroniczny. Zgłoszono dwie ofiary śmiertelne.

• Rok 2017. 23 lutego 2017 r., turecki Airlines TK183 został zmuszony do zmiany kierunku podczas lotu z Hawany nad Kubą na lotnisko Washington Dulles po wystąpieniu pewnych problemów mechanicznych i elektrycznych, które nastąpiły w trakcie przelotu nad Trójkątem Bermudzkim. Jak we wszystkich przypadkach tak i tu pilot zgłaszał anormalnie działający sprzęt elektroniczny, błędne dane i położenie niezgodne z tym, które rejestrowały radary.

• Rok 2017. Prywatny samolot MU-2B znajdował się na wysokości 24 000 stóp, kiedy zniknął z radaru, a łączność radiowa z kontrolerami ruchu lotniczego w Miami została zerwana.

Dodać tu należy incydent z 1969 roku, kiedy z latarni morskiej w Bimini zniknęło bez śladu dwóch strażników. Odnotowano wówczas szalejący huragan, ale mimo to pracownicy latarni byli ostrzeżeni i mieli odpowiednie schronienie. Incydent pozostaje tajemnicą do dziś.

Wymienione wyżej incydenty nie są wszystkimi tego typu tragediami w regionie Trójkąta Bermudzkiego. Wymienione tu wydarzenia są szerzej opisane i mniej lub bardziej nagłośnione przez media. Do wszystkich incydentów nie sposób dotrzeć. Trzeba podsumować to, co wiemy o liczbie znanych nam ofiar Trójkąta Bermudzkiego.

Łącznie według zapisanych danych od roku 1800 w Trójkącie Bermudzkim w niewyjaśnionych okolicznościach zginęło 879 osób, a ocalałych z tragicznych wydarzeń odnotowano jedynie 21 osób, i tylko w dwóch przypadkach. To są dane oszacowane ogólnie, a niekiedy nie bierze się pod uwagę zaginionych, póki nie zostaną uznani za ofiary śmiertelne. Rodziny często nie chcą słyszeć, że ich bliscy nie żyją, więc łatwo sobie to wyobrazić. Zaginiony nie dla każdego jest nieboszczykiem i z pewnością bardzo często słusznie.

Istnieją instytucje, zwłaszcza wojskowe, którym zależy, aby wydarzenia te nie wychodziły na światło dzienne, a jeśli zostaną nagłośnione, należy za wszelką cenę wyjaśnić je błędami pilotów i załogi, awariami sprzętu lub zmienną pogodą, która w rejonie Trójkąta Bermudzkiego jest jak najbardziej nieprzewidywalna. Niestety pewnych zdarzeń nie da się wyjaśnić racjonalnie. Oczywiście są tacy, którzy próbują wtłaczać w tło naciągane interwencje Obcych i nawet nie można temu się dziwić, gdyż tam, gdzie nieznane, musi być też coś naciągane. Być może wyjaśnienie jest banalnie proste, tyle tylko, że boimy się mówić głośno o pewnych niekonwencjonalnych teoriach, a co za tym idzie, blokujemy tym odkrywanie zjawiska pod innym kątem. Być może we wnętrzu Ziemi istnieje coś, co generuje nieznaną nam siłę, a my boimy się przyznać, że tak naprawdę o Ziemi wiemy bardzo niewiele. Na poparcie twierdzenia, że pod dnem Atlantyku coś drzemie nieznanego, może być fakt, że podobne zjawiska rejestruje się dokładnie po drugiej stronie globu, ale tam nie są one kolorowane w iście amerykańskim stylu. Za przykład niech nam posłuży zaginięcie lotu Malaysia Airlines 370, o którym zapewne każdy z nas słyszał. Boeing 777-200ER wykonujący lot MH370 z Kuala Lumpur do Pekinu w marcu 2014 roku, do dnia dzisiejszego nie został odnaleziony, i nikt nie bierze pod uwagę, że teren zagadki to miejsce, gdzie byśmy trafili przebijając się pionowo przez Ziemię w strefie Trójkąta Bermudzkiego. Przypadek? Nie wykluczone, ale zapewniam, że lot MH370, to tylko jeden przykład wielu tajemniczych zaginięć na tamtych terenach.

Niewyjaśnione i anomalne siły pola, o którym mało wiemy już w przeszłości doprowadzały do samozapłonów w Canneto di Caronia na Sycylii, choć tam może faktycznie coś zatajać wojsko. W strefie Trójkąta Bermudzkiego jest to wykluczone, gdyż relacje o anomalnych zjawiskach sięgają czasów odkrycia Ameryki.

W rejonie Trójkąta Bermudzkiego wciąż giną bez wieści okręty, samoloty i ludzie, a nauka jest bezradna. Wspomnieć tu należy, że tajemnica Trójkąta Bermudzkiego wcale nie jest odosobnionym przypadkiem, gdzie w tajemniczych okolicznościach znikają ludzie i sprzęt. Faktem jest, że najbardziej medialnym, ale tajemnicze zniknięcia mają miejsce także w równie tajemniczym Trójkącie Jeziora Michigan.

Zagadka trwa nadal.

HAARP – Projekt Naukowy czy Wojenny

Projekt HAARP to kompleks 180 anten nadawczych wysokich częstotliwości na Alasce, oficjalnie służący do badania jonosfery. W rzeczywistości prawdziwym przeznaczeniem projektu może być stworzenie najpotężniejszej broni na świecie.

Zorza polarna nad HAARP Fot/YouTube

HAARP, High Frequency Active Auroral Research Program (Wysokoczęstotliwościowe Aktywne Badania Zorzy Polarnej), to kompleks 180 anten radiowych o potędze 3.6 MW, zajmujący teren około 35 akrów. W projekcie tym działają: IRI (Ionospheric Research Instrument – narzędzie dla badania jonosfery), ISR (Incoherent Scatter Radar – wysokoczęstotliwościowy radar) i współczesne badawcze narzędzie geofizyczne ELF.

Oficjalnie uznajmy, że HAARP jest programem naukowym i nie ma nic wspólnego z najnowszą technologią wojenną. Dlaczego jednak ma mieć coś wspólnego z fantastyczną bronią o potędze przekraczającej nasze wyobrażenia? Aby odpowiedzieć na pytanie, czym tak naprawdę jest HAARP, należy prześledzić szczegóły tak naukowe, jak i z punktu widzenia możliwości użycia projektu HAARP jako broni ostatecznej.

Główne centrum badawcze HAARP znajduje się niedaleko miejscowości Gakona na Alasce. W wielkim skrócie jest najpotężniejszym na świecie krótkofalowym nadajnikiem radiowym, którego celem jest górna warstwa atmosfery. Kompleks 180 anten nadawczych wielkiej częstotliwości (HF), oficjalnie jest instrumentem badań jonosferycznych.

Celem projektu HAARP jest, według słów jego twórców:

„Zrozumienie, symulowanie i kontrola procesów zachodzących w jonosferze, które mogą mieć wpływ na działanie systemów komunikacji i nadzoru elektronicznego".

Tyle oficjalnie, aby jednak dostrzec pełny obraz projektu HAARP, należy prześledzić jego przeszłość.

Geneza powstania HAARP

Aby w pełni zobrazować z czym mamy do czynienia, powinniśmy cofnąć się czasie o przeszło 100 lat.

Inżynier i wynalazca serbskiego pochodzenia Nikola Tesla (1856 - 1943), przed końcem XIX wieku rozpoczął eksperymenty z bezprzewodową transmisją energii elektrycznej. W Colorado Springs wybudował laboratorium, gdzie chciał przeprowadzić szereg eksperymentów, mających potwierdzić jego teorie. Skonstruował wówczas wieżę transmisyjną – urządzenie o możliwościach generowania mocy rzędu 300 000 watów. Obecnie takie urządzenie określane jest skrótem TMT (Tesla Magnifying Transmitter) i w omawianym temacie ma kluczowe znaczenie, gdyż HAARP stanowi doskonalszą i nowoczesną odmianę nadajnika powiększającego TMT Tesli.

Na początku XX wieku Tesla odkrył podziemne fale stojące. Miał pewność, że można wpompować energię do wnętrza ziemi w jakimkolwiek punkcie węzłowym tych fal, by wydobyć ją w dowolnym punkcie węzłowym. Na potwierdzenie słuszności swego odkrycia, z odległości 40 kilometrów bezprzewodowo rozpalił ponad 200 lamp produkowanych wówczas przez Edisona. Urządzenie Tesli, dzięki któremu dokonywał tego „cudu”, generowało ładunki, uwalniające błyskawice o długości do 50 metrów. Odgłosy wyładowań słyszalne były w miasteczku oddalonym o 20 kilometrów od Colorado Springs, ale bezpośrednie skutki eksperymentów odczuwalne było w najbliższych okolicach. Mieszkańcy donosili, że z kranów wydobywały się samoistnie jakby elektryczne płomienie, a iskry przeskakiwały pomiędzy stopami mieszkańców a ziemią. Świadkowie twierdzili także, że widywali świecące, napromieniowane motyle oraz wybuchające znad wody zimne płomienie. Duże podobieństwo do efektów samoistnych pożarów z 2004 i 2014 roku z miejscowości Canneto di Caronia na Sycylii, opisanych w notce Nawiedzona ogniem Sycylia. Warto zapoznać się z tamtymi wydarzeniami, gdyż tam również naukowcy odnotowali bardzo silne działanie pola, ale o niezidentyfikowanym źródle pochodzenia. Jedynym logicznym wyjaśnieniem było wówczas przypisanie winy eksperymentom wojskowym, lecz wojsko wszystkiemu zaprzecza do dziś.

Na skutek jednego z eksperymentów Tesli, elektrownia w Colorado Springs Electric Company uległa niespodziewanej awarii. Kilka lat po tym wydarzeniu Tesla wyznał, że kiedy ustawił swój nadajnik na moc kilkuset kilowatów, w generatorach elektrowni wytworzył się prąd ogromnej częstotliwości, czego wówczas nie przewidział, ale potwierdziło to ukrytą potęgę przedsięwzięcia. Pomimo że Tesla odkrycie podziemnych fal stojących uznawał za największy swój sukces, to paradoksalnie z tym odkryciem zaczęły się kłopoty odkrywcy. Odkrył bowiem coś dużo silniejszego, niż sam przewidywał, a awaria elektrowni wcale nie zniechęciła go do dalszych prób i eksperymentów.

W 1907 roku doszło do niespodziewanej i niewyjaśnionej eksplozji na francuskim statku „Iena”. Okręt został doszczętnie zniszczony, a sprawa stała się tak głośna, że media oczekiwały wyjaśnień od specjalistów, którzy w końcowym raporcie wykazali, iż nagła eksplozja mogła powstać tylko na skutek silnego wyładowania elektrycznego. Innej przyczyny nie brano pod uwagę, ale to znowu wzbudziło kolejną zagadkę – pochodzenie owego wyładowania. W prasie zaczęły pojawiać się informacje o tym, że w tamtym czasie Tesla pracował nad czymś w rodzaju „sterowanej torpedy”, a zainteresowani sprawą uczeni podawali reporterom informacje o tym, że Tesla był w stanie zdalnie wysłać na statek niszczącą energię. Siłą rzeczy media oczekiwały od Tesli odpowiedzi na stawiane mu zarzuty. Ten jednak o dziwo wcale nie wyparł się tego, że pracuje i eksperymentuje nad czymś, co mogłoby zniszczyć jakikolwiek obiekt na Ziemi. Przyznał, że już zbudował i przeprowadził testy na czymś w rodzaju „sterowanej torpedy”, ale podkreślał, że jego odkrycie nie ma nic wspólnego z wybuchem na zniszczonym okręcie, bowiem jego eksperymenty wykazały, że to nad czym pracuje ma dużo bardziej destrukcyjną siłę rażenia. Twierdził także, że już może dokonać przesłania potężnej fali energii do jakiegokolwiek wybranego punktu na Ziemi pod warunkiem, że wybrany punkt będzie obliczony na tyle dokładnie, na ile pozwala dokładność ogólnie przyjętych metod obliczeń pomiarów Ziemi. Mówiąc dobitnie, chcąc, by celem była Syberia, energię można skierować na tyle celnie, na ile zezwala dokładność pomiarów. Pamiętajmy, że mowa o roku 1907.

Dlaczego akurat Syberia? Może to jedynie wybrany, przykładowy punkt na Ziemi? Mówimy o teoriach, ale także już o przeprowadzanych eksperymentach z energią, której siły destrukcyjnej nikt nie znał, i nikt także nie miał pojęcia o dokładności ówczesnych pomiarów. A może jednak Syberia to nie przypadek?

Katastrofa Tunguska

Rok później, 30 czerwca 1908 roku, wydarzyło się coś, co do dnia dzisiejszego nie zostało wyjaśnione. W środkowej Syberii nad rzeką Podkamienna Tunguzka, na obszarach niezamieszkałych doszło do potężnej eksplozji, zwanej dziś ogólnie Katastrofą Tunguską. Pomimo licznych teorii wyjaśniających przyczynę katastrofy, żadnego oficjalnie przyjętego wytłumaczenia nie ma, a każda nowa teoria była szybko odrzucana z powodów niedorzeczności i braku dowodów. Nie znaleziono najmniejszego śladu meteorytu, nie znaleziono krateru, nie znaleziono śladów uderzenia czegokolwiek w centrum zdarzenia – nie znaleziono absolutnie niczego, oprócz efektów potężnej energii, która powaliła drzewa w promieniu 40 kilometrów. Uderzenie było tak silne, że rosyjskie magnetometry pokazywały w jego regionie drugi biegun północny, wstrząs zarejestrowały wszystkie sejsmografy na świecie, eksplozja słyszana była nawet na terenach oddalonych o 1000 km, a jednak do dzisiejszego dnia nie ma odpowiedzi, co się stało 30 czerwca 1908 roku na Syberii.

Oczywiście wielu uznało wówczas, że nad taką potęgą energii pracuje Tesla, a ten jasno potwierdzał, że jego odkrycia i eksperymenty mają właśnie tak działać. Przesyłanie ogromnej energii do wybranego punktu na Ziemi, bez śladów i bez użycia materialnych nośników energii. Wielu wówczas próbowało nawet dowieść, że Tesla miał urządzenia zdolne do takiego czynu i sam wychwalał się, że jest do tego zdolny. Tesla jednak odpierał zarzuty mu stawiane, ale nigdy nie oddalił tego, że właśnie taką katastrofę jest w stanie spowodować.

Czy dokonał tego Tesla czy tez nie, może dziś już jest to mniej istotne. Najważniejsze, że dzisiejszy HAARP jest zbudowany na fundamentach odkryć wynalazcy. Pamiętajmy, że od Katastrofy Tunguskiej minęło już 100 lat, a technologia nie lubi stać w miejscu. Jeśli faktycznie za incydentem na Syberii stoi odkrycie Tesli, to do czego zdolny jest dzisiejszy HAARP?

• Zmiana pogody w wybranym, dowolnym punkcie na Ziemi. 
• Kontrola umysłów. 
• Skruszanie i stapianie metalu na ogromną odległość. 
• Ukierunkowana energia elektromagnetyczna. 
• Sygnały akustyczne o wszelkiej intensywności. 
• Przesyłanie energii termicznej na dowolną odległość. 
• Infradźwięki i ultradźwięki. 
• Elektryczne urządzenia porażające. 
• Kinetyczne pociski. 
• Lasery optyczne. 
• Światło stroboskopowe. 
• Technologia holograficzna.

To jedynie mała dawka tego, co dzisiaj potrafi HAARP, jeśli zostałby użyty jako broń. Pamiętajmy, że broń nie musi oznaczać zniszczenia lub pozbawiania życia. Dzisiaj bardziej skuteczną bronią jest broń psychologiczna, sprawiająca, że bez ofiar przeciwnik nieświadomie przyjmuje każde polecenie. Czy się mylę? Wystarczy poznać kulturę, wierzenia mieszkańców danego regionu, by ten wykonał każde polecenie wroga. Zapewniam, że odpowiednio spreparowane objawienie bóstwa na danym terenie sprawi, że słowa płynące z ust osoby świętej, będą uznawane za świętość, a 100% mieszkańców wykona święte polecenia co do jednego bez zbędnych pytań – dlaczego?

Projekt HAARP dzisiaj jest w stanie wykonać wszystko powyższe. Istnieje jednak jeszcze jeden, może ważniejszy, bardziej niebezpieczny składnik zagrożeń wynikających z projektu. Niebezpieczna ingerencja w wyższe partie atmosfery, doprowadzić może do niekontrolowanej zagłady całej cywilizacji. Technologia HAARP jest w stanie całkowicie zniszczyć naturalną ochronę życia na Ziemi. Brak tej ochrony, to zagłada dla całej ludzkości.

Amerykanie w przeszłości już byli oskarżani o to, że używali instalacji HAARP w celach destrukcyjnych. Pakistańczycy zwracali uwagę na projekt HAARP, iż to właśnie eksperymenty z jonosferą mają być odpowiedzialne za dotykające ich kraj klęski żywiołowe. Całkiem niedawno Iran oskarżał Izrael o użycie broni klimatycznej, ale władze Iranu przy tym zaznaczają, że Izrael nie działa sam, a HAARP może mieć wiele wspólnego z suszą w Iranie. Szef rosyjskiej agencji kosmicznej kilka lat temu insynuował także, że uszkodzenie Fobosa, satelity Phobos-Grunt to spisek Amerykanów i ich instalacji z Alaski. Prezydent Wenezueli Hugo Chavez, twierdził, że HAARP wywołał tragiczne trzęsienie ziemi w Haiti. Celem miała być ropa, której zasoby odkryto na morzu w okolicy Haiti.

To tylko małe wzmianki z ostatnich lat, gdzie oskarża się już niemal oficjalnie Stany Zjednoczone o tajne ataki z wykorzystaniem projektu HAARP, co oznacza, że świat militarny ma szerokie podstawy, i być może słuszne obawy o rozpoczęciu cichych działań wojennych z użyciem technologii, o jakiej większość ludzi na świecie nawet nie ma pojęcia. Przy użyciu takiej technologii można atakować inne kraje w dosłownym słowa znaczeniu wszelkimi kataklizmami, od trzęsień ziemi po huragany, susze, powodzie, ale także wpływać bezpośrednio na umysły samych mieszkańców zaatakowanego kraju. Wszakże czym jest ludzki mózg, jeśli nie odbiornikiem zewnętrznych fal o odpowiednich częstotliwościach, na które bez problemu już dzisiaj można wpływać bezpośrednio? Doktor Elizabeth Rauscher, dyrektor Technic Research Laboratory w San Leandro, która przez wiele lat badała promieniowanie fal ELF głównie po to, by wprowadzić nowoczesne techniki przewidywania trzęsień ziemi, ale także wpływ fal ELF na ludzkie umysły, stwierdziła:

"Dajcie mi fundusze i trzy miesiące czasu, a będę w stanie wpłynąć na zachowanie 80% mieszkańców wybranego miasta bez ich wiedzy o tym".

Aby było śmieszniej, uczona zasugerowała, że sposób zachowania mieszkańców jest dla niej bez różnicy, gdyż chodzi jej tylko o potwierdzenie skuteczności jej metod. Słowa te wypowiedziała w latach 90. Dzisiaj po latach, projekt HAARP potrafi zdziałać dużo więcej. Możemy spekulować nadal, czy HAARP to instalacja naukowa, czy wojskowa, warto jednak zacząć obserwować świat, wydarzenia, katastrofy naturalne i zachowania ludzi, z innego punktu widzenia.

Zastrzelony neandertalczyk

Specjaliści od balistyki końcowej i lekarze sądowi potwierdzają, że otwór w czaszce człowieka pierwotnego, pomimo iż jest to wbrew logice i znanej nam historii pochodzenia człowieka, mógł powstać wskutek działania pocisku wystrzelonego z dużą prędkością.

Czaszka Człowieka z Kabwe     Fot. Nature

W 1921 roku, podczas prac w kopalni cynku i żelaza w Broken Hill w północnej Rodezji (obecnie Kabwe w Zambii), na głębokości 18 metrów natrafiono na ludzkie szczątki. Odkrycia dokonał szwajcarski górnik Thomas Zwigelaar, a w skład jego znaleziska wchodziła kość piszczelowa i kości udowe, kość krzyżowa, górna szczęka oraz czaszka z tajemniczym, okrągłym otworem wyglądającym jak po kuli wystrzelonej z broni palnej, z lewej strony czaszki. Po przeciwnej stronie czaszki kość jest roztrzaskana od wewnątrz, co jest bardzo charakterystyczne do obrażeń dzisiejszych ofiar morderstw, gdy pocisk przebija czaszkę z jednej strony na wylot, roztrzaskując przeciwną stronę czaszki od środka. W dzisiejszych czasach biegli sądowi badający zwłoki ofiar z takimi charakterystycznymi cechami, nie mają żadnych wątpliwości, że śmierć nastąpiła wskutek postrzału z broni palnej w głowę. Problem w tym, że znaleziona czaszka pochodzi, według najnowszych oficjalnych analiz z okresu między 130 000 a 300 000 lat.

Odkrycie od samego początku budziło wiele kontrowersji oraz wymuszało zadania łańcucha niewygodnych pytań w większości pozostających bez jednoznacznych odpowiedzi. Przede wszystkim wiek czaszki oraz do kogo należała, a że początkowo nie chciano przyznać się do błędnego nazewnictwa, uznano za stosowne dopasować czaszkę do konkretnego gatunku. Wiek kości początkowo oceniano na 1,5 - 2,5 miliona lat, jednak porzucono tę tezę ze względu na zbyt rozrośnięty mózg. Z powodu dużego podobieństwa do neandertalczyka, wskazywały na to cechy czaszki, dość długo niektórzy specjaliści utrzymywali wiek pochodzenia szczątków na minimum 40 000 lat. Początkowo uznawano nawet, że czaszka należała do przodka neandertalczyka z powodu cech wspólnych Homo erectus, chociaż ta ma zbyt spłaszczoną twarzą, a cechy wspólne z Homo sapiens wprawiało naukowców w zakłopotanie. Neandertalczyk? Ale przecież nowoczesne analizy wykazują, że neandertalczyk nie mógł być przodkiem człowieka. Sam neandertalczyk jest do dziś zagadką dla nauki, gdyż rozwinął się niezależnie od dawnego człowieka, opanował Eurazję na niemal 300 000 lat, i... nagle w niewyjaśniony sposób około 30 000 lat temu znikł z powierzchni ziemi. Dlaczego nie przetrwał i nie rozwinął się jak człowiek, pomimo że cechowała go większa objętość mózgu? Nikt nie potrafi na to odpowiedzieć. Człowiek pierwotny? Przodek neandertalczyka? Neandertalczyk? Nic nie pasowało do szczątków znalezionych w dzisiejszym Kabwe. Dla wygody i jednocześnie nie przyznając się do niemocy w identyfikacji skamielin, powstała nazwa Człowiek z Kabwe lub Człowiek z Broken Hill, a wiek szczątków ostatecznie oceniono na 130 000 - 300 000 lat.

Nie powinno nas to zbytnio dziwić, wiedząc, że świat nauki jak każda rzecz ma dwie strony medalu. Przeważnie widzimy tę jasną, promieniującą stronę nauki, gdy ta potrafi odpowiedzieć na każde pytanie. Zapewniam jednak, że druga, ciemna strona jest ukrywana wówczas, kiedy świat domaga się jednoznacznej odpowiedzi, a nauka milczy nie dlatego, że nie zna odpowiedzi, ale dlatego, że odpowiedź może być zaprzeczeniem tego, co już uznano za fakt dokonany. Możemy zatem z odwagą mówić o wielkim szczęściu, że odkrycie szwajcarskiego górnika Thomasa Zwigelaara ujrzało światło dzienne. Zazwyczaj niewygodne dla nauki artefakty, które zaprzeczają ustalonej już chronologii zdarzeń, kończą w zatęchłych piwnicach współczesnych muzeach lub są niszczone. Być może zawdzięczać to powinniśmy czasopismu Nature, w którym 14 listopada 1921 roku, Dr. Arthur Smith Woodward zamieścił artykuł A New Cave Man from Rhodesia, South Africa, opisując odkrycie. Reakcja łańcuchowa informacji o odkryciu obiegła świat, który oczekiwał odpowiedzi na trudne pytania.

Co pewnego wiemy o Człowieku z Kabwe?

Właściwie nic oprócz tego, że żył co najmniej wiele tysięcy lat temu i możemy wrzucić go do akt ludzi pierwotnych. Największa zagadka jednak wciąż tkwi nie w samym życiu owego jaskiniowca, ale jak umarł. Uczeni z dziedziny medycyny nie mają złudzeń co do tego, że Człowiek z Broken Hill nie umarł śmiercią naturalną. Nie z takim obrażeniem czaszki, który jednoznacznie wykazuje cechy przebicia czaszki, kulą wystrzeloną z dużą prędkością. Skoro uczeni uznali, że szczątki pochodzą sprzed tysięcy lat, to jakim cudem czaszka posiada obrażenia znane nam współcześnie po użyciu broni palnej? Najstarsza znana nam broń palna z lufą z brązu pochodzi z Chin, z roku 1288. Ale przecież człowiek pierwotny nie mógł posiadać umiejętności wyrobu czegokolwiek z brązu, zwłaszcza że sam proch wynaleziono w IX wieku, również w Chinach. Jedyna znana nam broń sprzed tysiącleci to maczugi oraz kamienie. Skąd więc takie obrażenia u człowieka jaskiniowego? Badania wykazują, że praczłowiek z gatunku Homo erectus wynalazł oszczep, a także miotacz oszczepów oraz metodę osadzania kamiennych ostrzy w drewnianej rękojeści. Homo heidelbergensis sprzed 400 tys. lat potrafili wytwarzać broń z drewna. Odkrycia archeologiczne koło Hanoweru dowiodły, że drewniana broń jak na tamte czasy była dość zmyślna, a odkopano nawet wyrzutnie drewnianych oszczepów o zasięgu do kilkudziesięciu metrów. To jednak za mało, by osiągnąć efekt jak po pocisku z rewolweru.

Czy wobec takich znalezisk, gdzie wiek nie pasuje do ówczesnej technologii, mamy prawo przypuszczać, że coś jest przed nami ukrywane? Oczywiście odrzucam cokolwiek, co może mieć wspólnego z teoriami spiskowymi. Bardziej pochylić się można ku sugestii, że historia już zapisana, uznana, przypieczętowana, nie ma prawa ulegać zmianie, nawet jeśli jest fałszywa. A co z prehistorycznymi przekazami, gdzie jasno mamy wskazane poszlaki przemawiające za tym, że pradawne cywilizacje miały dużo obszerniejszą wiedzę, niż sądzimy? Wiedzę nawet w tak trudnych i skomplikowanych dziedzinach jak genetyka, co opisałem w notce Genetyka - nauka prehistorycznych bogów i naukowców jutra.

Klimatyczna wojna

Władze Iranu twierdzą, że ich kraj został zaatakowany przez Izrael bronią klimatyczna.

HAARP Źródło: YouTube

Czy niegdyś uważane za wytwór fantazji wojny klimatyczne, to już celowe działania, by osłabić wrogi kraj gospodarczo?

Dla władz Iranu susza nękająca ich kraj w ostatnim czasie nie jest przypadkowa, a za ingerencję w ich deszczowe chmury oskarżają Izrael. Generał brygady Gholam Reza Jalali, szef irańskiej organizacji obrony cywilnej, powiedział, że zmieniający się klimat w Iranie jest co najmniej "podejrzany", a już na pewno nie ma podłoża naturalnego. Za zmiany klimatyczne, które coraz częściej powodują w Iranie przedłużające się susze, oskarża Izrael, który ma działać wraz z innym, niesprecyzowanym krajem na szkodę irańskiej gospodarki.

"Podejrzewamy, że ingerencja zagraniczna odegrała zasadniczą rolę zmiany klimatu nad terenami Iranu. Izrael i inny kraj w regionie mają wspólne zespoły naukowców, które pracują nad tym, by chmury wchodzące na irańskie niebo były bezdeszczowe. Bez wątpienia stoimy wobec problemu kradzieży chmur i śniegu". - Powiedział Gholam Reza Jalali.

Na poparcie swego oskarżenia, jak podaje DailyMail, generał Gholam Reza Jalali przedstawia szereg danych, z których wynika, iż od pewnego czasu wszystkie obszary górskie pomiędzy Afganistanem a Morzem Śródziemnym pokrywa śnieg, z wyjątkiem Iranu. Generał stwierdza wprost, że nie może to być naturalnym zjawiskiem, który dotyka jedynie teren Iranu, i kieruje sprawę do naukowego wyjaśnienia, co ma być potwierdzeniem jego przypuszczeń, że Izraela używa nowoczesnej broni klimatycznej.

Zarzuty generała o kradzież chmur deszczowych nie były pierwszym przypadkiem, gdy irański urzędnik oskarżył wrogów kraju o kradzież deszczu. Podobne przypuszczenia miał były prezydent Mahmud Ahmadineżad, który w 2011 roku oskarżał kraje europejskie, o używanie broni klimatycznej, co miało wywołać suszę w Iranie.

"Dziś nasz kraj zmierza w kierunku suszy, która jest częściowo wynikiem przemysłu i częściowo celowego działania, w wyniku zniszczenia przez wroga chmur zmierzających w kierunku naszego kraju i jest to wojna, którą Iran zamierza przezwyciężyć" - mówił Mahmud Ahmadineżad.

Irańscy naukowcy dość sceptycznie podchodzą do celowego ataku Izraela na Iran. Nie wykluczają takiej możliwości, ale bardziej biorą pod uwagę naturalne zmiany klimatyczne, które w ostatnich latach dotykają w podobny sposób inne tereny, a samo ocieplenie klimatu też ma znaczenie.

Czy Izrael zaatakował Iran bronią klimatyczną? Na to pytanie odpowiedzi nie ma i być może w ogóle nie będzie. Zawsze jednak podczas tego typu incydentach, powraca temat możliwości zaatakowania wroga cichą bronią klimatyczną, a za wszystko obarczyć można samą Naturę. A jeśli mowa o broni klimatycznej, nie można pominąć najsłynniejszego projektu HAARP.

HAARP, High Frequency Active Auroral Research Program (Wysokoczęstotliwościowe Aktywne Badania Zorzy Polarnej), to kompleks 180 anten radiowych o potędze 3.6 MW, zajmujący teren około 35 akrów. W projekcie tym działają: IRI (Ionospheric Research Instrument - narzędzie dla badania jonosfery), ISR (Incoherent Scatter Radar - wysokoczęstotliwościowy radar) i współczesne badawcze narzędzie geofizyczne ELF.

Słowo HAARP najczęściej słyszymy, gdy na Ziemi dojdzie do potężnej katastrofy naturalnej. Potężne trzęsienie ziemi, potężna siła wiatru czy nawet anomalne zmiany klimatyczne na danym terenie. Dlaczego tak jest? Może dlatego, że to być może jedyny projekt na świecie, który potrafi wywołać potężną katastrofę.

HAARP jest bez wątpienia najpotężniejszym na świecie narzędziem dla oddziaływania na jonosferę. Niektórzy wojskowi uważają, że jest ona bronią geofizyczną albo jonosferyczną. Stacja HAARP rozpoczęła swe działanie w roku 1997. Od tego czasu, może zbieg okoliczności, na całym świecie zaczęto odnotowywać najpotężniejsze katastrofy.

Warto przypomnieć największe klęski żywiołowe po roku 1997

• Rok 1999. Trzęsienie ziemi w Turcji o magnitudzie 7,6 w skali Richtera doprowadziło do śmierci ponad 20 tysięcy osób.

• Rok 2001. Trzęsienie ziemi w Indiach o magnitudzie 7,9 w skali Richtera doprowadziło do śmierci ponad 20 tysięcy osób.

• Rok 2003. Trzęsienie ziemi w Iranie. Szacuje się, że ofiar śmiertelnych było ponad 50 tysięcy, pomimo że oficjalnie podano liczbę 26 tysięcy osób. Siła trzęsienia ziemi w skali Richtera wynosiła 6,6 stopni.

• Rok 2003. Huragan Isabel uśmiercił 16 osób. Maksymalna prędkość wiatru wyniosła 315 km/h, a najniższe ciśnienie – 915 hPa.

• Rok 2003. Fala upałów w Europie doprowadziła do śmierci od 30 do 50 tysięcy osób. W tym przypadku ciężko oszacować dokładną liczbę ofiar. Upały najbardziej dotknęły Francję, Włochy i Hiszpanię, ale anomalia odczuwana była w całej Europie. W tym okresie odnotowane zostały rekordowe temperatury w wielu krajach. Dla przykładu we Francji 44 stopnie Celsjusza.

• Rok 2004. Tsunami na Oceanie Indyjskim. Liczba ofiar ponad 230 tysięcy osób.

• Rok 2005. Trzęsienie ziemi w Pakistanie osiągnęło siłę 7,6 stopni i pochłonęło życie ponad 80 tysięcy osób.

• Rok 2008. Cyklon Nargis uderzył w Birmę 2 maja 2008 roku. Wiatr towarzyszący zjawisku miał prędkość 190-240 km/h. Liczba ofiar ponad 146 tysięcy osób.

• Rok 2008. Trzęsienie ziemi w Syczuanie o magnitudzie 8,0, uśmierciło ponad 69 tysięcy osób.

• Rok 2010. Kolejna rekordowa fala upałów w Europie, chociaż właściwie należy tu powiedzieć, iż tym razem upały ogarnęły niemal całą północną półkulę. Najbardziej falę gorącego powietrza odczuła Rosja, a ogólną liczbę ofiar szacuje się na ponad 50 tysięcy osób.

• Rok 2010. Trzęsienie ziemi w Haiti uśmierciło ponad 316 tysięcy osób.

• Rok 2011. Rekordowe trzęsienie ziemi w Japonii o magnitudzie 9,0, które wywołało potężne tsunami. Ponad 18 tysięcy ofiar.

• Rok 2018. Aktualnie jesteśmy świadkami kolejnych rekordowych upałów w Europie, którym towarzyszą liczne, ogromne i śmiercionośne pożary. Oszacowano, że na skutek upałów śmierć mogło ponieść około 50 tysięcy osób. 

• Rok 2018. Trzęsienie ziemi o sile 6 stopni w skali Richtera nawiedziło Iran.

• Rok 2018. Każdego roku w powodziach spowodowanych deszczami monsunowymi w Indiach ginie kilkadziesiąt osób. Rok 2018 jest rokiem rekordowym pod tym względem. Specjaliści twierdzą, że takich powodzi w Indiach nie było od stu lat. W tym roku od maja w siedmiu stanach zginęło już ponad tysiąc osób.

• Rok 2018. Tajfun Jebi uderzył w Japonię. Jebi jest najsilniejszym od 25 lat tajfunem, który nawiedził Japonię. 

• Rok 2018. Trzęsienie ziemi w Japonii (Hokkaido) o sile 6,7 stopni w skali Richtera.

• Rok 2018. Trzęsienie ziemi w Indonezji o magnitudzie 7,5 wywołało fale tsunami sięgające sześciu metrów. W kataklizmie śmierć poniosło około 1600 osób.

Przypuszcza się nawet, że HAARP to broń, która pozwala zniszczyć wszystkie satelity i międzykontynentalne pociski balistyczne. Sprowadzać na wybrany cel falę promieniowania równie niszczącego jak bomba nuklearna. Zaglądać głęboko pod ziemię. Manipulować pogodą. Oddziaływać na umysły milionów ludzi. Taka broń byłaby w stanie zniszczyć całe narody bez jednego strzału w taki sposób, że nikt nawet nie dostrzegłby ataku. Każda armia na świecie chciałaby posiadać tak potężną broń, zwłaszcza że żyjemy w czasach ogromnego zagrożenia, co dość szczegółowo opisałem w notce Geneza terroryzmu.

Pytanie tylko, czy HAARP jest taką bronią, czy jedynie najsilniejszym na świecie przetwornikiem wysokiej mocy i wysokiej częstotliwości do badania jonosfery? Aby na to pytanie odpowiedzieć, należy bardziej szczegółowo poznać historię powstania projektu, i spróbować wyciągnąć wnioski. Wielu uczonych sprzed niemal wieku uważają, że tak zwana katastrofa tunguska, miała wiele wspólnego z dzisiejszym projektem na Alasce. Oczywiście wówczas HAARP jeszcze nie istniał, ale eksperymentował wtedy Nikola Tesla, który ma wiele wspólnego z dzisiejszym projektem, co opisałem w notce HAARP – Projekt Naukowy czy Wojenny.

Nawiedzona ogniem Sycylia

Mieszkańcy wioski Canneto w północnej Sycylii, zaniepokojeni są powrotem pożarów, których przyczyn nikomu nie udało się wyjaśnić.

Pożar w Canneto di Caronia

Ciężko tu nawet mówić o zaniepokojeniu. Mieszkańcy wioski Canneto, są wręcz przerażeni, obawiając się powrotu niewyjaśnionych nigdy pożarów, które już nawiedzały ich domy. Obecne przypadki nagłych samozapłonów władze próbują tłumaczyć naturalnymi przyczynami, a media nie nagłaśniają pojedynczych przypadków spontanicznego pojawiania się ognia, nie chcąc ponownego rozgłosu na cały świat. Być może słusznie władze wpływają na media, by te nie robiły ponownie afery, gdyż tym razem wszystko można wyjaśnić logicznie. Wszak pożary występują w każdej części świata, więc naturalne jest, że i rejon północnej części Sycylii nie jest wolny od naturalnych żywiołów. Mieszkańcy nadmorskiej wioski jednak mają w pamięci zdarzenia z przeszłości, których nigdy nikomu nie udało się wyjaśnić, a oni sami stali się ofiarami samozapłonów jakby znikąd, co przed laty wywołało nie lada zagadkę dla świata nauki, jak również badaczy zjawisk paranormalnych.

Niewyjaśnione pożary w Canneto di Caronia z przeszłości

Dym z okna w Canneto

Wszystko zaczęło się dość niewinnie i naturalnie. Przypadek jakich wiele w każdym rejonie świata. Na początku 2014 roku w wiosce Canneto w prowincji Mesyna w północnej Sycylii, w jednym z mieszkań nagle uległ spaleniu telewizor. Zdarzenie w niczym niezwykłe mając na uwadze wady starszych urządzeń. W Polsce wszyscy znamy takie przypadki z jeszcze nie tak odległej przeszłości. Jeśli nie każdy spotkał się z wybuchającymi telewizorami w dawnej Polsce, to na pewno każdy słyszał o takich przypadkach. I choć jeszcze nie można dopatrywać się tu niczego nadzwyczajnego, to sytuacja bardzo szybko staje się nietypowa, gdyż ten jeden telewizor zapoczątkował całą serię niewyjaśnionych samozapłonów innych przedmiotów i urządzeń w całej miejscowości Canneto di Caronia. Już na drugi dzień po pożarze telewizora w domu Nino Pezzino, mieszkańcy nadmorskiej wioski zaczęli donosić o innych niezwykłych zdarzeniach, których byli świadkami. Telefony same dzwoniły i same się wyłączały. Ktoś inny spanikowanym tonem opowiadał sąsiadowi o tym, że tuż przed świtem z balkonu obserwował szybko poruszającą się kulę światła tuż na morską wodą, a rozmowę przerwał sygnał nadjeżdżającego kolejnego wozu strażackiego w kierunku Canneto. Miejscowa straż pożarna całe swe siły w jednym czasie skupiła na jednej nadmorskiej mieścinie, gdzie naoczni świadkowie uparcie twierdzili, że ogień w ich otoczeniu pojawiał się nagle i bez żadnych przyczyn. Firanki w oknach, wnętrza szaf, papiery na biurkach, materace i koce bez żadnej wyraźnej przyczyny nagle zaczynały płonąć. Bez żadnego logicznego wyjaśnienia i bez ostrzeżenia ogień nieregularnie pojawiał się samoczynnie.

Ogień nie przebierał w środkach a jakieś logiczne wyjaśnienie, przyczyna, musi być. Jak to zwykle w takich przypadkach bywa, winny zawsze człowiek i tajemnicze pożary starano się wyjaśnić zwykłymi podpaleniami lub próbowano wmawiać ludności, iż ci nieumiejętnie obchodzili się z ogniem. Szybko jednak porzucono te hipotezy, gdyż zbyt wiele było naocznych świadków upierających się przy zdaniu, że widzieli, jak ogień pojawiał się samoczynnie tam, gdzie właściwie nie powinien. Płonęły lodówki, radia, wspomniane już telewizory, łóżka, a nawet samochody parkowane na parkingach. Jeden z policjantów oświadczył nawet, że gdy patrolował dzielnicę, jego spodnie samoistnie zaczęły płonąć. Sprawy zbagatelizować się nie dało i powzięto wszelkie środki bezpieczeństwa, w tym także odcięto całkowicie prąd, myśląc, iż przyczyną ognia była wada instalacji elektrycznej. Nic to jednak nie dało. Ogień wciąż pojawiał się na oczach świadków, a wraz z samozapłonami, mieszkańcy opowiadali o innych niewyjaśnionych fenomenach. Widzieli szybko poruszające się obiekty nad morzem, jak i nad lądem, niektórzy słyszeli dziwne dźwięki, których źródeł nie udało się ustalić, a także opowiadano i samoistnym przemieszczaniu się różnych przedmiotów. Zbiorowa halucynacja nie mogła wchodzić w grę, albowiem płomienie widział każdy. Nie można też było ignorować innych fenomenów, objawiających się w postaci zwęglonych korzeni roślin oraz licznych odnotowań śmierci mniejszych zwierząt hodowlanych. A skoro padały zwierzęta, pojawiło się zagrożenie życia dla miejscowej ludności.

Dziwne incydenty nie ustawały a do Canneto przybyli licznie dziennikarze szukający sensacji oraz specjaliści od wulkanologii, fizyki, elektryki, elektromagnetyzmu, geofizyki, a nawet sprowadzono znanego egzorcystę, o. Gabriela Amortha mając coraz większe przekonanie, że tu działają siły nieczyste. Egzorcysta nie pomógł, a uczonym nie udało się rozwiązać zagadki spontanicznie wybuchających pożarów.

"Stałem wraz z policjantami, gdy doszli do nas dziennikarze, by zadać pytania na temat pożarów. Na naszych oczach, wszyscy to widzieliśmy, jak przedmioty same zaczynały płonąć. Cóż mogę dodać na temat. Wszyscy to widzieliśmy". - Oświadczył burmistrz Caronii, Calogero Beringheli.

Na jakiś czas musiano ewakuować całą ludność feralnej miejscowości. Uczeni wciąż byli w kropce. Nie potrafili znaleźć naukowego wyjaśnienia. W 2007 roku, jedna z włoskich gazet zamieściła artykuł, w którym za tajemnicze pożary obwiniano (właściwie nie wykluczano), samych kosmitów. Ustalono bowiem, że pożary musiały wywołać silne emisje elektromagnetyczne, które nie zostały wytworzone przez człowieka. Początkowo podejrzewano wojskowe eksperymenty przeprowadzane na terenach morskich, lecz wojsko zaprzeczało, by dokonywano jakichkolwiek prób z użyciem pola elektromagnetycznego. Biorąc pod uwagę, że w Stanach Zjednoczonych przeprowadzano takie eksperymenty już w latach 40., pod nazwą Eksperyment Filadelfijski, należy brać pod uwagę, iż nie jest to wcale wykluczone. Zawsze lepiej podać fantastyczne wyjaśnienie, by ukryć rzeczywistość.

Wszystko powróciło do normy na kilka lat, aż do 2014 roku, gdy to mieszkańcy tej samej miejscowości zaczęli uskarżać się ponownie na tajemnicze pożary niewiadomego pochodzenia. Zagadka sprzed dziesięciu lat powróciła równie nagle, jak zniknęła w 2004 roku. Pojawili się także uczeni z nowocześniejszą aparaturą do różnych pomiarów. Wyniki nieznacznie odbiegały od siebie, a specjaliści z różnych dziedzin potwierdzali wcześniejsze badania, stwierdzając, iż za pożary odpowiedzialne są silne promieniowania, którego źródła nie ustalono. Dopatrywano się "czegoś" nieznanego pod ziemią tuż pod wioską Canneto, co mogła emitować w nieregularnych odstępach czasowych bardzo silne promieniowanie elektromagnetyczne. Żadnego pewnika jednak nie ustalono poza tym, że wieś została dotknięta oddziaływaniem elektromagnetycznym o sztucznym pochodzeniu, które może generować skoncentrowane wiązki energii o bardzo silnym natężeniu. Naukowcy są także zgodni co tego, że źródłem tak intensywnego pola nie może być sama natura.

Powracają zatem pytania będące wciąż bez odpowiedzi. Raport Obrony Cywilnej nie wykluczył ingerencji obcych, ale to jest zbyt naciągane i zbyt, powiedzmy niedorzeczne. A jeśli nie obcy, to kto? Silne pole nie bierze się samo z siebie, a Włoskie Siły Zbrojne nabierają wody w usta, i raczej wolą wyjaśnienia o ingerencji obcych, byle tylko oddalić jak najdalej podejrzenia od siebie. Hipoteza przemawiająca za wojskowymi eksperymentami wcale nie jest bezpodstawna, albowiem w Sigonelli znajduje się baza NATO, a w Niscemi zainstalowany jest amerykański system radiowy MUOS (Mobile User Objective System). Czym jest MUOS? W ubogim skrócie, to system SATCOM o bardzo wysokiej częstotliwości (UHF); (zakres częstotliwości od 300 MHz do 3 GHz), obsługujący przede wszystkim Departament Obrony Stanów Zjednoczonych (DoD).

Czy powinno nas zatem dziwić, że zagadka nie powinna być rozwiązana?

Oficjalnie tajemnica pozostaje niewyjaśniona. Nieoficjalnie komuś bardzo zależy na tym, aby nie została rozwiązana nadal. A najbardziej pokrzywdzonych, którzy obawiają się powrotu silnego pola i tajemniczych pożarów przy każdym, nawet naturalnym pojawieniu się ognia, nikt nie bierze pod uwagę.

Szafirowa Księga Adama

Pradawne przekazy żydowskie i wiele pism starożytnych podają informację o dość osobliwej Księdze, która w całości zapisana została na szafirze. Czymże ta księga mogła być, zwłaszcza że mądrość i obszerność tejże Księgi przekracza nawet zdolności naszej wyobraźni.

Szafirowa Księga

Jak powstał człowiek? Pytanie tak błahe w swej oczywistości, że każdy nawet boi się o to kogokolwiek zapytać. Świat uczonych akademickich z miejsca i pewną dozą ironii odpowie, że dziś nawet dziecko wie, iż człowiek pochodzi od małpy. Dawno, dawno temu, pewna małpa poczuła się tak bezpiecznie, że postanowiła zejść z drzewa, które do tamtej pory dawało jej szansę na szybką ucieczkę przed szybkimi drapieżnikami czyhającymi na nią na ziemi. Odważna małpa to była, nie ma to, jak prawdziwe wyzwanie oko w oko ze śmiercią. Będąc już na ziemi, postanowiła dać szansę swym licznym wrogom i dumnie zdecydowała, że już nie będzie używać czterech łap do szybkiej ucieczki przed nimi. Wyprostowała się zatem, drwiąc z szybkich drapieżników, uważając, że na dwóch nogach w o wiele wolniejszym biegu niż dotychczas, i tak nikt jej nie dogoni. Małpa zuch. Tym bardziej że z czasem postanowiła znowu rzucić wyzwanie samej naturze. Pomyślała, po co jej ta brzydka sierść? Co z tego, że chroni ją przed warunkami atmosferycznymi w mroźne zimy i upalne lata, podczas gdy to takie oklepane i niemodne? Przecież może zmieniać sierść do wyboru, koloru czy w zależności od warunków atmosferycznych, na skóry innych zwierząt. A trzeba przecież podobać się innym małpom i nie chodzić każdego dnia w tym samym. Małpa po zejściu z drzewa, wyprostowaniu się, zapanowaniu nad zawstydzonym drapieżnikiem, musiała myśleć o elegancji. I tak idąc dalej zgodnie ze scenariuszem uczonych, małpa zakazała mówić o sobie małpa, zamieniając to poniżające ją słowo na słowo człowiek.

Oczywiście taki scenariusz powstania człowieka wyśmieje każda religia, opierająca się na słowie objawionym w starych świętych pismach, a głównie Biblii. Dla kapłanów pytanie o powstaniu człowieka, jest równie błahe, jak dla uczonych akademickich. Przecież całą procedurę powstania człowieka wyjaśniają najstarsze pisma święte. Adam, jako pierwszy człowiek został ulepiony z gliny. Ot cała tajemnica wyjaśnia się w jednym zdaniu. Tyle o powstaniu człowieka możemy przeczytać w najświętszym piśmie, czyli w Biblii.

Wiedząc jednakże, że Biblia to nie cała historia pierwszego człowieka, albowiem Biblia składa się z tych pism, które kapłani uznali za stosowne włączyć w poczet pisma, mamy wiele tomów innych starożytnych pism, które do Biblii już się nie zmieściły. Wiele odrzucono jako Apokryfy, wiele uznaje się za objawione, ale jakby uznawane za zbyt mało odpowiednie, a jeszcze inne opisują zbyt wiele niezrozumiałych jak na tamte czasy, szczegółów. Z czasem powstało coś w rodzaju utartej Biblii jako główne słowo objawione i w pełni dosłownie prawdziwe, ale nie odrzucano jednocześnie tych jakoby pobocznych, które zachowały się w pamięci najstarszych wtajemniczonych tamtej epoki, a którzy wiedzę swą przekazywali mniej oficjalnie następnym pokoleniom. Z czasem też, gdzieniegdzie zaczęto je spisywać. Jednak z natury małej popularności, informacje w nich przechodziły w cień tych najbardziej oficjalnych, których znaczenia również nie rozumiano w pełni, ale kapłani mający dar przekonywania wiedzieli, co ma wyjść na piedestał, a co ma zostać ukryte w cieniu. Podkreślić należy, że w cieniu wcale nie oznacza, iż o nich zapomniano i uznano za nieistotne. Wszak dziś sami nie wiemy jak interpretować pewne mity tylko dlatego, że nie przechodzą przez filtry wiarygodności.

Ale czy człowiek ulepiony z gliny nie jest zbytnio mitologiczny? Dla Kościoła nie, gdyż do dziś oficjalnie, patrząc pod kątem religijnym, wpaja się ludziom, iż Adam jako pierwszy człowiek został ulepiony z gliny. Kapłański filtr informacji możliwych nie działał zatem najlepiej. Ale trzeba też brać pod uwagę, że skoro Biblia wyjaśnia akt stworzenia świata, musi być też wzmianka o powstaniu człowieka. Mamy więc w Biblii przepuszczone przez filtr pismo, które opisuje powstanie Adama z gliny. Informacja bardzo uboga, ale jest, jak jest również wzmianka o Ewie uformowanej z żebra Adama oraz o samym Raju, czyli miejscu zamieszkania Adama i Ewy jako pierwszych ludzi. Przez kapłański filtr nie przeszła informacja o tym, że pierwszą kobietą Adama była Lilith, a nie Ewa, ale pomińmy to, gdyż zatrzymując się przy każdym szczególe kapłańskiej cenzury, musielibyśmy każdy szczegół opisywać bardzo obszernie.

Skupmy się na samym Adamie, Raju, wygnaniu z Edenu oraz tajemniczej Szafirowej Księdze, którą to Adam otrzymał od samego anioła Raziela, jako pomoc naukowa w egzystencji po wygnaniu z przytulnego Raju. Pamiętać tu należy, że te informacje nie są wymyślone przez współczesnych ludzi, ale zaczerpnięte z dokładnie tych samych odnalezionych starożytnych pism, których przefiltrowaną treść częściowo mamy w Biblii. Informacje te wrzucono w poczet żydowskich mitów i legend, gdyż tysiące lat temu nie potrafiono ich racjonalnie wyjaśnić. Jak się wkrótce okaże, nie potrafimy ich wyjaśnić także dziś, w erze elektroniki, cyfryzacji i coraz doskonalszych procesorów.

Z Biblii dowiadujemy się, że Adam został ukarany wygnaniem z Raju i na tym praktycznie nasza biblijna wiedza się kończy. Starożytne pisma jednak nie są tak skąpe w informacje. Z przekazów z czasów pradawnych dowiadujemy się, że Adam po wygnaniu absolutnie nie dawał sobie rady, będąc już o krok od śmierci. Nie rozumiał położenia, w którym się znalazł i nie rozumiał do końca, za co został tak okrutnie jakby zdradzony przez swego Stwórcę i jego aniołów. Nie czuł się winny, ale opuszczony, co grubo podkreślają starożytne pisma. Każdego dnia wychodził nad rzekę, wołając o zmiłowanie i litość nad losem, ale bez skutków. Pozbawiony całkowicie nadziei wołając nad rzeką wypływającą z Edenu już trzeci dzień bez wytchnienia, nagle ukazał mu się anioł Raziel trzymający w ręce księgę. Raziel powiadomił Adama, iż jego prośby zostały wysłuchane i żeby się nie martwił, gdyż Pan, widząc jego tragiczne położenie, zdał sobie sprawę z tego, że Adam na wygnaniu długo nie przeżyje. Anioł Raziel poinformował Adama, że księga w jego rekach jest przeznaczona dla niego, aby dowiedział się z niej, co go czeka aż do dnia śmierci. Święta księga jednakże miała nie być przeznaczona dla Adama wyłącznie. Anioł Raziel nauczył Adama czytać święte znaki z księgi, odpowiednio poinstruował Adama o sposobie obchodzenia się z ową Księgą, ostrzegał o niebezpieczeństwach złego czytania znaków księgi oraz, aby przekazał całą tajemnicę świętej księgi swemu synowi, który ma postępować z księgą dokładnie jak on sam włącznie z przekazaniem księgi kolejnym pokoleniom.

Wszystko można zaliczyć w poczet legend i mitów, nawet jeśli znajdujemy zapisy o takich wydarzeniach w odnalezionych starożytnych pismach. Sprawa z tajemniczą Księgą od anioła Raziela jest jednak trochę bardziej zastanawiająca i z automatu wymuszająca inne podejście do tego typu relacji. Pamiętajmy, że wydarzenia opisywane w prastarych pismach to czasy powstania pierwszego człowieka. Według ludzi ze świata nauki i religii, pismo nie było wówczas jeszcze znane, gdyż sam człowiek miał być prymitywny, a pismo powstawało w toku długotrwałego procesu powstawania inteligencji. Gdy już powstało, pierwsze znaki zapisywano na skałach, pergaminach, skórach zwierzęcych czy nawet drewnie. A my cały czas mamy na uwadze pierwszego człowieka w ogóle na planecie Ziemia.

Święta Księga Raziela przekazana Adamowi zapisana była w całości na czystym szafirze, a treść tej Księgi można liczyć w gigabajtach danych. Oczywiście nic, przynajmniej jeszcze, nie sugeruję, ale jednak pewne przekazy zastanawiają.

Procesor Fot: YouTube

Adam nauczył się z Szafirowej Księgi nazwać każdą rzecz po imieniu oraz znał od tej pory przeznaczenie każdej z tych rzeczy. Obojętnie co by to miało nie być, Adam z Księgi dowiadywał się co, jak, z czym i dlaczego. Dosłownie cytując starożytne przekazy, w księdze owej zapisane były wysokie znaki świętej mądrości, i siedemdziesiąt dwa rodzaje nauk były w niej zawarte, które z kolei dzieliły się na siedemdziesiąt sześć najwyższych tajemnic. W księdze ukrytych było również tysiąc pięćset kluczy niepowierzonych świętym Górnego Świata. Adam z Księgi dowiadywał się wszystkiego kolejno o sposobie przetrwania, sztuce uprawiania roli, kiedy i co siać i zbierać. Wiedział, kiedy przyjdzie pora sucha, deszczowa, zimna i gorąca, i wiedział, na co z góry się przygotować i jak. Stał się panem przestrzeni wokół niego oraz panem sytuacji. Po szybkim opanowaniu sztuki przetrwania, z Księgi Adam zaczął dowiadywać się o rzeczach, których prymitywny człowiek wiedzieć nie musi, aby przetrwać. Kogo z pierwotnych ludzi interesuje ruch ciał niebieskich? A jednak Adam czytał z Szafirowej Księgi pilnie i dowiadywał się wszystkiego o ruchu orbit planet, poznał drogi ruchu Aldebarana, Oriona i Syriusza. Wiedział, kiedy nastąpi zaćmienie Słońca oraz znał kosmiczne cykle, o których dowiadujemy się stosunkowo na bieżąco w miarę rozwoju nauki.

Adam, jak mu nakazał anioł Raziel, przekazał ową księgę swemu synowi Setowi i nauczył go obchodzenia się ze Świętą Księgą zapisaną na szafirze. Set całe życie korzystał z mądrości Księgi i zbudował dla niej złotą skrzynię, którą schował w miejscu według niebiańskich wskazówek. Złotą skrzynię z Szafirową Księgą odnalazł Henoch i tez nie przez przypadek, bowiem Henoch odnalazł Księgę dzięki sennej wizji. Dzięki kolejnym sennym wizjom Henoch nauczył się czerpać mądrość z Szafirowej Księgi i od tamtej pory wszelkie tajemnice świata były przed nim otwarte.

"Henoch znał się od tej chwili na porach roku, na planetach i gwiazdach, które każdego miesiąca oddawały swoje usługi, a także potrafił nazwać każdy obieg i znał anioły, które oddawały swe usługi".

Za sprawą anioła Rafaela, Szafirowa Księga znalazła się następnie w rękach Noego, który został ostrzeżony o zbliżającym się potopie. Pradawne legendy biblijne przekazują, że Noe właśnie za sprawą owej Księgi zapisanej na szafirze wiedział o zbliżającej się katastrofie, oraz dowiedział się, jak i z czego ma zbudować Arkę. Z Szafirowej księgi korzystał także już po potopie, a anioł Rafael poinstruował Noego, jak dalej ma korzystać z Szafirowej Księgi.

"Także gdy Noe wyszedł z arki, przez wszystkie dni swego żywota trzymał się księgi. W godzinie śmierci przekazał ją Semowi. Sem przekazał ją Abrahamowi. Abraham przekazał ją Izaakowi, Izaak przekazał ją Jakubowi, Jakub przekazał ją Lewiemu, Lewi przekazał ją Kehatowi, Kehat przekazał ją Amramowi, Amram przekazał ją Mojżeszowi, Mojżesz przekazał ją Jozuemu, Jozue przekazał ją Najstarszym, Najstarsi przekazali ją Prorokom, Prorocy przekazali ją Mędrcom i tak przechodziła z pokolenia na pokolenie, aż do króla Salomona".

Tego w Biblii nie znajdziecie, ale nie oznacza to, że tego nie ma w starożytnych pismach świętych, które wyeliminowano, klejąc kapłański pierwszy egzemplarz Biblii. Niczego nie dodaję tu od siebie, jedynie wiernie cytuję teksty z pradawnych przekazów.

Co dziś może zastanawiać w tego typu przekazach? Dosłownie wszystko. Pamiętajmy, że relacje te spisane zostały tysiące lat temu, gdyż pochodzą z tych samych niekiedy starożytnych pism, z których korzystano, redagując dzisiejszą Biblię. Dlaczego je pominiętą? Czy dlatego, że nie rozumiano przekazu? Wątpliwa sprawa, bowiem Biblia nie pominęła tajemniczej Arki Przymierza, która do dziś zastanawia naukowców, a co mówić prymitywnych ludzi w tamtych czasach.

Zastanawiająca jest również, a może przede wszystkim, forma samej Księgi, która wszak napisana została na twardym szafirze oraz ogrom treści co sprawia, że nikt nie jest w stanie nawet wyobrazić sobie takiej Księgi. Komu przyszło do głowy wymyślić księgę zapisaną na szafirze? Tysiące lat temu obszerne stosunkowo pisma tworzono na skórach zwierzęcych czy innych dostępnych materiałach. Ale nawet gdyby, i tak nie zmienia to faktu zapisu takich informacji oraz samej tajemnej wiedzy, o której w tamtych czasach nie miano pojęcia. A może tylko tak nam się wydaje? Może pierwszy człowiek wcale nie pochodzi od małpy ani nie został ulepiony z gliny, ale ktoś kiedyś pomógł człowiekowi stać się człowiekiem? Wszak krew człowieka z czynnikiem Rh- minus także jest zagadką.

System binarny Fot: YouTube

Jeśli jednak na Szafirową Księgę spojrzeć z dzisiejszego punktu widzenia, można dostrzec coś więcej. Dzisiejsza nauka, rozwój technologiczny jest w stanie stworzyć księgę o małej objętości, ale zawierającą informacje liczone w terabajtach danych. Pamiętajmy, że informacje, które mamy zapisane na dyskach twardych w małym pudełku, dawniej trzeba było magazynować w ogromnych bibliotekach, wykorzystując tony tysięcy ksiąg. Oczywiście nadal nic nie sugeruję, ale skłaniam do zweryfikowania dawnych przekazów zapisanych w starożytnych pismach. Przeszłość bowiem, może okazać się nie taka, jaką sobie wyobrażamy.

Wypadki chodzą po ludziach, czemu maja zatem nie chodzić po rozwiniętych cywilizacjach?