Czarnookie Dzieci – Black-Eyed Kids

Z całego świata napływają doniesienia o czarnookich dzieciach (Black-Eyed Kids), które w świadkach budzą przerażenie. Dzieci zazwyczaj mają posiadać nie tyle czarne źrenice, ile oczy w całości czarne jak smoła, co jest nienaturalne. Wydaje się, że relacje tego typu mają znamiona typowych legend z dreszczykiem i nie są oficjalnie udokumentowane. Skąd jednak biorą się opowieści od ludzi, którzy uznawani są za trzeźwo myślących? Czy wszystkie relacje naocznych świadków mamy prawo wrzucić na półkę z urojeniami tylko dlatego, że wydają się brzmieć zbyt nieprawdopodobne?

Czarnookie Dzieci Foto Pinterest

Najbardziej znanym spotkaniem z dziećmi o piekielnych oczach jest przypadek Briana Bethela, który jest redaktorem w gazecie Abilene Reporter-News z siedzibą w Abilene w stanie Teksas w Stanach Zjednoczonych. Latem 1996 roku Bethel pojechał do dawnej siedziby Camalott Communications, jednego z dostawców Internetu, aby zapłacić rachunek. Zajęty wypełnianiem czeku w aucie nie zwracał uwagi na to, co się działo na zewnątrz, Była spokojna ciepła noc, kiedy nagle do szyby jego auta zapukało dwoje chłopców w wieku 9-12 lat. Ubrani byli w bluzy z kapturami. Brian pomyślał, że chłopcy prawdopodobnie chcą od niego drobne, więc uchylił lekko szybę w aucie, by dowiedzieć się, czego chcą w środku nocy. Gdy na nich spojrzał, jak to sam opisał, natychmiast go niezrozumiały, niszczący duszę strach, nie mając pojęcia dlaczego. Nawiązała się rozmowa między redaktorem a jednym z chłopców, którego Brian opisuje jako uprzejmego o oliwkowej skórze i kędzierzawej głowie. Drugi z chłopców, rudowłosy, blady, piegowaty pozostał nieco w tyle. Chłopiec wyjaśnił, że z kolegą chcieli obejrzeć film „Mortal Kombat”, ale pieniądze zostawili w domu u matki i poprosili Briana, by ten uch podwiózł. Bethel wiedział, że ostatni seans tej nocy filmu "Mortal Kombat" dawno się rozpoczął i nawet gdyby ich podwiózł gdzieś, to wróciliby już po zakończeniu filmu. Ale nie to było najistotniejsze. Bethel opisuje, że bez żadnego powodu ciągle czuł nieuzasadniony strach, ale logika podpowiadała mu, że przecież nie miał powodu bać się dwóch młodych, uprzejmych chłopców. To tylko dwoje małych dzieci, których należy odwieźć do domu w środku nocy. Rozsądek brał górę, a ręką Bethel już naciskał zamek, by chłopców wpuścić do auta, gdy nagle dostrzegł, jak obaj chłopcy patrzyli na niego czarnymi jak węgiel oczami. Tego rodzaju oczy, które można obecnie zobaczyć na wizualizacjach twarzy kosmitów lub wampirach z horrorów klasy B. Bezduszne kule jak dwie wielkie połacie bezgwiezdnej nocy. Przerażenie wzięło górę i zamiast otworzyć drzwi, Bethel z wolna zaczął domykać uchyloną szybę od strony kierowcy, co strasznie zdenerwowało dotąd uprzejmych chłopców. Zaczęli uderzać w szybę pięściami z dziwnie brzmiącymi okrzykami:

„Nie możemy wejść, dopóki nie powiesz nam, że wszystko w porządku. Wpuść nas!"

Przerażony Bethel czym prędzej nacisnął pedał gazu, by jak najszybciej uciec z miejsca kontaktu z chłopcami. Do dziś dziwi się, że w panicznej ucieczce nie otarł o samochody zaparkowane obok. Kiedy wyjechał z parkingu, raz jeszcze odwrócił się – nikogo na parkingu nie dostrzegł. Nawet gdyby chłopcy chcieli szybko uciec, tak krótka chwila nie pozwoliłaby im na to, aby niezauważeni uciekali z placu. Do dziś po latach Brian Bethel opisuje to zdarzenie jako najbardziej przerażające w jego życie i te nienaturalnie piekielne czarne oczy.

Relacja Bethela jest najbardziej medialnym opisem tego typu zdarzenia, gdyż będąc redaktorem gazety, opisał cały incydent, choć z dwuznaczną opinią redaktora naczelnego. Historię tę opowiedział również w wywiadzie wyemitowanym przez lokalną stację telewizyjną. Od tego czasu wiele podobnych relacji można uznać za coś w rodzaju plagiatu i zapewne tak jest. Ludzie lubią opowieści z dreszczykiem. Pytanie zasadnicze jednak brzmi, czy trzeźwo myślący redaktor, szanowany w swoim kręgu człowiek mógł zmyślić taką historyjkę?

"Dość łatwo mnie wyśledzić, więc nadal otrzymuję telefony, e-maile i zapytania od ludzi z całego świata, którzy chcą dowiedzieć się więcej o tym, co widziałem, co myślę na temat chłopców, kim byli i co to spotkanie oznacza w jakimś kosmicznym sensie. Kontaktowali się ze mną wszyscy, od koreańskich stacji telewizyjnych planujących występy sylwestrowe po zwykłych ludzi, którzy po prostu chcieli porozmawiać. Mnie jednak najbardziej interesowali ludzie, którzy przeżyli coś podobnego, co mi się przytrafiło. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale wiem, że nie zwariowałem i wiem, że inni doświadczają podobnych spotkań, ale po prostu boją się o tym mówić". – Oświadczył Brian Bethel w telewizyjnym wywiadzie.

Gdyby opowieść Bethela była jedyną tego rodzaju historią, śmiało moglibyśmy wrzucić ją na półkę z lokalnymi opowieściami z dreszczykiem, opowiadanymi przy ognisku. Tego typu relacji jest jednak dużo więcej, a opowieść Bethela świadkom takich zdarzeń jest całkowicie obca. Najczęściej spotykany scenariusz przedstawia się tak, że późnym wieczorem ktoś nagle puka do drzwi. Przed drzwiami stoją chłopcy o piekielnie czarnych oczach, którzy za wszelką cenę chcą, by zostali zaproszeni do środka pod byle pretekstem. Zdaje się, że te dwa czynniki są niezmienne; czarne oczy i potrzeba zaproszenia do środka, gdyż jakimś sposobem sami wtargnąć nie mają prawa. Bethel sam w wywiadzie wyznał, że gdyby wtedy wpuścił chłopców do auta, najprawdopodobniej dziś by go nie było.

Historie takie choćby nie wiadomo jak dziwnie brzmiały, na pewno zasługują na bliższe zbadanie. Nie mamy prawa doszukiwać się w nich urojeń świadka, tak samo, jak świadków sporadycznie widywanych cieni, które wciąż stanowią mroczną zagadkę.